خـــــــــــانـــــــــه آرام مـــــــن

گاهی وقت ها دلت برای خودت تنگ می شود، برای کسی که دوست داشتی؛ ولی نشدی. گاهی برای آرزوها و رویاهایت. گاهی وقت ها دلت نمیخواهد بعضی چیزها را بدانی؛ هرچه نادان تر بمانی، آسوده تر زندگی می کنی. هر چقدر سیاست بدانی؛ بیشتر از دولتمردان بدت می آید. هر چه بیشتر هنر بدانی؛ کمتر از یک نقاشی منظره لذت می بری و وای به روزی که از نمایشنامه سر در بیاوری و برای دیدن تئاتر به سالن نمایش بروی؛ آنوقت است که تمام طول نمایش به این فکر می کنی که کجای این نمایشنامه ایراد دارد و این نویسنده و کارگردان و بازیگران چقدر خوب هستند یا بد. و خوش به حال من که هیچ از اینها سر در نمی آورم و به دیدن تئاترهای مورد علاقه ام می نشینم و به عنوان یک بیننده عامی و نادان از دیدن نمایش لذت می برم و روزم را به پایان می رسانم. اما افسوس، کاش روانشناس نمی شدم. آنوقت بود که دلم میخواست با ذوق و شوق به برنامه تلویزیونی که دکتر جلالی، یا دکتر موتابی، یا حتا این دکتره که همه جا هست و از تحلیل فیلم گرفته تا اختلالات زناشویی در تلویزیون بحث می کند نگاه می کردم؛ می بینی حتا نامش هم یادم نمی آید. کاش روانشناس نبودم و پیش خودم فکر می کردم که حتماً روانشناس ها با یک نگاه می فهمند چه شخصیتی داری و از این تصور مشعوف میشدم. کاش روانشناس نبودم و سری کتابهای آنتونی رابینز را می خواندم و پیش خودم و در جمع های مختلف می گفتم؛ من هم دستی بر آتش روانشناسی دارم! کاش روانشناس نبودم و وقتی اسم فروید را می شنیدم؛ پیش خودم با یک تصور مبهم خوب یا بدی؛ همانگونه که در دینی سال سوم دبیرستان خوانده بودم؛ از وی ذهنیتی شیاطینی داشتم و فکر می کردم که چقدر آدم هوسرانی بوده که سکس را در غرب آزاد کرده! کاش روانشناس نمیشدم و از صحبت های عجیب و غریب یک تازه روانکاو در یک همایش یا ورک شاپ لذت میبردم و پیش خودم می گفتم که این خانم دکتره چقدر کارش درسته پسر! همه چی رو میدونه و تحلیل می کنه! کاش روانشناس نمیشدم و به همه روانشناس ها می گفتم روانکاو! و تفاوت بین روانشناس و روانپزشک را نمیدانستم! کاش روانشناس نبودم و وقت مشاوره می گرفتم و میترسیدم از اینکه به خانواده ام بگویم که وقت روانشناس دارم؛ نکند بگویند که دیوانه شده!