خـــــــــــانـــــــــه آرام مـــــــن

اگر بتوانیم وقتی به درخت می‌رسیم، به پاس حرمتِ سبزش بوسه‌ای بر تنه‌اش بزنیم و با نرمای انگشتمان ساقه‌ی گلی را لمس و نوازش کنیم، اگر بتوانیم با جانداران و طبیعت از در صلح و آشتی پایدار درآییم و آیین خود را در رابطه با هستی بر اساس «نوازش‌گری» بنیان نهیم، تنها در این صورت است شاید، که غلغله‌های پر تشویش درونمان لختی فروکش کنند و روزنی به سوی «باغِ سبزِ عشق» به رویمان گشوده شود.

نظرات شما عزیزان:

مـهـــرشـیـد

ساعت21:21---15 اسفند 1394

درود بر مهر والای شما و قلم توانایتان
بسیار پست زیبا و قابل تأملی بود. لذت بردم برای شما هرچه نیکوست آرزو دارم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: